پوشش محافظ مخازن ذخیره نفت خام​​​​​​​

2. خواص رنگ به طور کلی، بارزترین خصوصیاتی که یک رنگ باید داشته باشد در طرح شکل (2) نشان داده شده است: شکل (2): الزامات خصوصیات اساسی رنگ اغلب، یک رنگ منفرد تمام خواص مورد نیاز را ندارد، بنابراین تعدادی از لایه ها، یا سیستم رنگ، به جای یک لایه اعمال خواهد شد. اولین پوشش یا پرایمر باید از سطح مخزن محافظت کند و به آن بچسبد (دندان های رنگ).
​​​​​​​لایه رنگ توسط لایه‌های میانی ساخته می‌شود و روکش رویی یا پوشش تکمیلی در برابر نور خورشید، سایش و غیره محافظت می‌کند و اغلب باعث تزئین می‌شود. البته پرایمرها و روکش‌ها باید با یکدیگر سازگار باشند و برای چنین اطلاعاتی باید با تامین‌کنندگان پوشش مشورت کرد. با توجه به اینکه هزینه‌های کاربرد بسیار بیشتر از هزینه‌های مواد است، این حرکت به منظور کاهش تعداد لایه‌ها در یک سیستم رنگ با یک سیستم با ساخت بالا است. رنگ‌ها اساساً از ذرات جامد به نام رنگدانه‌ها تشکیل شده‌اند که در مایعی پراکنده شده‌اند که به عنوان چسبنده، محیط، فیلم‌ساز یا وسیله‌ای شناخته می‌شود. وقتی رنگ خشک می‌شود، بایندر ذرات رنگدانه را می‌بندد

با هم در یک فیلم منسجم که به سطح می‌چسبند. بایندر اکثر خواص مورد نیاز برای محافظت از بستر در برابر محیط را فراهم می کند و مهم ترین ماده تشکیل دهنده رنگ است. بایندر معمولاً از یک پلیمر آلی به نام رزین حل شده در حلال تشکیل شده است. رنگ‌ها به طور کلی بر اساس نوع چسب‌دهنده، با نام‌هایی مانند آلکید، اپوکسی، پلی‌اورتان و غیره دسته‌بندی می‌شوند. رنگدانه ویژگی‌های محافظت در برابر خوردگی را همراه با رنگ به فیلم (بایندر) می‌دهد. علاوه بر چسب و رنگدانه، بیشتر رنگ‌ها حاوی حلال اضافی (رقیق‌کننده) هستند تا رنگ را نازک‌تر کند تا بتوان آن را راحت‌تر اعمال کرد. حلال ها به طور کامل تبخیر می شوند و هیچ نقشی در لایه خشک ندارند. سایر افزودنی‌ها شامل اکستنشن‌کننده‌ها هستند که شبیه رنگدانه‌ها هستند و به‌عنوان رنگدانه برای ایجاد ماده جامد یا اصلاح خواص رنگ اضافه می‌شوند.
​​​​​​​سایر افزودنی ها عبارتند از خشک کن ها، عوامل ضد پوست و عوامل تیکسوتروپیک که باعث کاهش افتادگی رنگ در هنگام اعمال روی سطح عمودی می شود. رنگ ها اساساً با ایجاد مانعی بین بستر و محیط محافظت می کنند. آنها عایق الکتریکی هستند که مانع حرکت یون‌هایی می‌شوند که در واکنش‌های خوردگی شرکت می‌کنند. آب و اکسیژن هر دو می‌توانند در پوشش‌های رنگ پخش شوند، اگرچه برخی از آن‌ها نفوذناپذیرتر از بقیه هستند و بنابراین محافظت بیشتری ایجاد می‌کنند. یک رنگدانه بی اثر یا مانع مانند اکسید آهن به این اثر مانع کمک می کند. رنگدانه‌های برگ‌دار، مانند اکسید آهن میکائو (MIO) و آلومینیوم برگ‌دار، یک اثر همپوشانی و زونا ایجاد می‌کنند، مانع بیشتری برای عناصر خورنده و پوشش را تقویت می‌کنند. چنین رنگدانه‌هایی همچنین از بایندر در برابر تخریب UV محافظت می‌کنند. آلومینیوم همچنین برای رنگ‌های با دمای بالا استفاده می‌شود، اما نباید در مواردی که مقاومت شیمیایی لازم است استفاده شود. چنین رنگدانه‌هایی به بهترین وجه در روکش‌ها استفاده می‌شوند، اما می‌توان آنها را به پرایمرها اضافه کرد. رنگدانه های لایه ای بر رنگ و ظاهر فیلم تأثیر می گذارند.

علاوه بر اثر مانع، پرایمرها معمولاً حاوی رنگدانه‌هایی هستند که می‌توانند محافظت بیشتری ایجاد کنند. آغازگرهای بازدارنده حاوی ترکیبات شیمیایی هستند که تا حدی در آب حل می‌شوند و یک ترکیب شیمیایی غیرفعال محافظ در محل‌های آندی روی فلز تشکیل می‌دهند. این امر خوردگی را کاهش می‌دهد یا از آن جلوگیری می‌کند، اما چنین رنگدانه‌هایی فقط در پرایمرهای شرایط جوی استفاده می‌شوند، نه برای محیط‌های غوطه‌ور که می‌توانند منجر به تاول‌های اسمزی شوند. سرب قرمز و کرومات روی هر دو اثر بازدارندگی دارند، اگرچه آغازگرهای حاوی چنین ترکیباتی به دلیل سمی بودن آنها دیگر استفاده نمی شود.
​​​​​​​اکنون این رنگدانه‌ها با فسفات روی جایگزین شده‌اند، اگرچه این رنگدانه احتمالاً بیشتر از اثر بازدارنده محافظت می‌کند. پرایمرهای غنی از روی یک اثر مانع ایجاد می کنند، اما مهمتر از آن، رنگدانه فلزی کافی (90 درصد یا بیشتر در لایه خشک) دارند تا بتوانند محافظت کاتدی ایجاد کنند. پودر روی دارای غلظت کافی برای وجود یک مسیر رسانا بین ذرات روی و فولاد است. واضح است که سطح باید به خوبی آماده شود تا تماس الکتریکی بین روی و فولاد وجود داشته باشد. در صورت خراشیدگی روی پوشش، روی نسبت به فولاد بیشتر خورده می شود. علاوه بر این، روی با سرعت قابل توجهی کمتر از فولاد خورده می شود و محصولات خوردگی روی که تشکیل می شوند تمایل دارند منافذ روی پوشش را مسدود کنند و محافظت بیشتری از سد ایجاد می کنند [3].​​​​​​​​​​​​​​